Қараймыз ба шекеден өсіп-өнген жұртқа біз,
Бөлінеміз нәсілге, бөлінеміз ұлтқа біз.
Өз қотырын қасыған мақтан сүйер пендеміз,
Бөлінеміз руға, бөлінеміз жерге біз.
Ұқсас болып тұрса да тамырдағы қанымыз,
Бөлінеміз ұрғашы, еркек болып бәріміз.
Жүргеннен соң жер басып, атқан сайын таңымыз,
Бөлінеміз бай болып, кедей болып тағы біз.
Есік пен төр арасы – бұл ғұмырда тым қысқа,
Бөлінеміз бастық боп, басқа болып жұмыста.
Қонаққа деп, бізге деп бөлмені де бөлеміз,
Түсінбеймін, бөлуді неге жақсы көреміз?
Көп кісіге ұнайды, бірақ, осы бөліну,
Ауылдасқа, туысқа жақын болып көріну.
Туыстан да жат артық болып жатса кей кезде,
Басқаларға іш тартып, өзгереміз ілезде.
Өмір деген мұхитта бір болса да кемеміз,
Өзім және өзге деп бөлінумен келеміз.
Бөлу деген жақсы емес, ал көбейту – жақсы амал,
Көп болса екен адамдар көбейгенді бақ санар.
