Өмірдің мына,
Жалғанын білем…
Дұшпаның сірә,
Шалғанын білем.
Жаныңа жара,
Салғанын білем…
Көңілің қатты,
Қалғанын білем.
Мұңайма балам,
Ауырып жараң…
Тұрса да шыда,
Бұл- сабақ саған.
Өмір осылай,
Құлап тұрасың.
Өтірік күліп…
Жылап тұрасың.
Құдайдан медет,
Сұрап тұрасың…
Одан да биікті,
Мұрат қыласың.
Ата- ана көңілі,
Алаң- ды балам…
Білдірме жауға,
Жараңды балам.
Тағдыр тәлкекке түсірмейтіндей,
Көрінем жаныңды түсінбейтіндей.
Мен- дағы талай қансырағанмын,
Жаным қаламай, хал сұрағанын…
Қасірет басып,
Сансырамадым,
Арымды сөйтіп,,
Аршып алғанмын.
Дұшпан аяқтан шалған кездерде,
Жаның жаралы болған кездерде.
Есіңе сақта, ұмытпай балам,
Қайғыңмен бетпе — бет қалған кездерде.
Жігерсіз іріп,
Қирап, сынады.
Жігерлі жігіт
Ширап шығады,
Өмір дегенің бір үлкен мектеп,
Қатеңнен сабақ жинаттырады.
Әділбек ҚАБА
