Есің болса, іздей көрме төте жау,
Біреулердің ішін тырнар жай әурең.
Есіл ғұмыр өте шығады екен-ау,
Аянышты адамдарды аяумен.
Табылады айналаңнан әр кезде,
Темір олар сынбайтындай сағы бір.
Перғауын ба, алыпсатар, даукес пе –
Кім болса да аянышты бәрібір.
Бұрқ-сарқ етіп долданады жоқта аяз,
Тағдырларды жасап шебер қақпақыл.
Ой дейтіндей ойы да жоқ – тап-таяз,
Жүрек дейтін жүрегі жоқ – тап-тақыр.
Оған жанның, рухтың әні, күйі – ұмыт,
Нұры сөніп, түнге ауыссын күн, мейлі.
Он-жиырмасы, жүзі, мыңы жиылып,
Біреуге тең болатынын білмейді.
Белгілі ғой зау биікке шықпасы,
Құр қайраңда қайқаңдайды кемесі.
Өз ойында ол – әлемнің тұтқасы,
Бірақ тіпті бола алмайды шегесі.
Ұрандарға үн қосады даурықпа,
Атып ұрып, жауы шықса көздескен.
Бейшара деп аяп қарар ол жұртқа,
Өзі байғұс екенін еш сезбестен.
Осы болса тіршіліктің амалы,
О, Жаратқан!
Неткен сенің саяң кең!
Есіл ғұмыр зырғып өтіп барады,
Аянышты адамдарды аяумен.
