Келсең, кел.
Ұятыңмен, арыңмен кел.
Бойыңдағы жақсылық, барыңмен кел.
Биік бол, мендегінің бәрін меңгер,
Жабырқаған жанымды жаныңмен көр.
Бірі ұнатып, біреуі жек көреді,
Мен қойғам адамдарға өкпелеуді.
Басқа жағдай көңілді көп бөледі,
Өкпе, наз дегендерің өткен енді.
Өмірдің заңы бөлек, жөні бөлек,
Несіне өкпелейсің, жөніңе кет.
Бықсып жатар өсектің қоламтасы,
Еркінірек наздансаң еліңе кеп.
Ағайын, күлкің қайда, назың қайда?
Жарасқан бір-біріңе әзіл қайда?
«Қалған көңіл — шыққан жан» дегендейін,
Шынымен енді қайтіп жазылмай ма?!
Келсең, кел.
Әзілмен кел, назыңмен кел.
Жан жұмсартқан жайдары жазыңмен кел.
He халде отыр екем, көзіңмен көр,
Аясаң, сезіміңді сезіммен бер.
Бәрінен айырылсаң өзіңнен көр.
