Талтүсте сары белді сағым буар,
Бұлаққа бала қойшы малын қуар.
Кенеттен бір шөкім бұлт қалқып шығып,
Жазықта жылқылардың жалын жуар.
Ауылдың күндеріндей қайда күндер,
Алаңсыз ойын-күлкі, жайдары үндер.
Бозбала бойжеткенге қалжың айтып:
«Бүлдірген тергің келсе сайға жүр» дер.
Қоқиқаз қанатындай қызыл іңір,
Іңірде естіледі қыз үні бір.
Боз үйде малдас құрған отағасы
Ұрттап ап күрең шайдан жүзі жылыр.
Қарт қонақ тіл күрмеуін шешеді де,
Ертеді хикаяның жетегіне.
Баланың қиялына қанат берген,
Ауылдың кештеріне жетеді не.
Түндіктер жабылады, түн келеді,
Тау тұрар қарауытып іргедегі.
Жас бала үңіледі түн қойнына,
Көретін секілді ме бірдеңені.
Ауылда мың бір түннің әр түні бар,
Түнгі жел сипағанда тән шынығар.
Самсаған жұлдыздарға қарап жатып,
Арбада ұйықтап кетсең жан тынығар.
Ерке ұл ерте тұрған анық мықты,
Басып жүр көк шалғынға барып шықты.
Шөжедей сары күннің үрпек басы,
Аспанның жұмыртқасын жарып шықты.
Шашатын шұғыласын барған жанға,
Ауылдың таңдарындай таңдар бар ма,
Ауылдың баласының арманы мен,
Мұңына жететін мұң, арман бар ма?!
Ауылдың баласы боп қала бермек,
Ауылдан кеткендер де, қалғандар да!
