Өсек айтып, жел сөзбен желіккендер,
Маған маза беріңдер, ерікпеңдер.
Мен бұлақпын,
Бұлақтық айналаға
Зиян болған кездерін көріп пе еңдер?
Бір бұлақпын, бұралып сән құратын,
Жанымды ұқсаң, жарқырап жаңғыратын.
Алалыққа орын жоқ жүрегімде,
Адамдық пен адалдық – бар мұратым.
Жақсы сөзге қуанып бір естіген,
Өз әнімді бәріңе үлестірем.
Тірестім мен ойлымен, ойсызбен де,
Тағдыр үшін тағдырмен күрестім мен.
Көктем келіп,
гүлдерін жайсын да өрік,
Жылдар жар боп, берсін тек маусым көрік.
Сүрінбесін адал жан,
Ол сүрінсе,
Сүйейсіңдер жүгіріп қайсың келіп?
Тұрса деп ем тербеліп теңіз – гүлдер,
Нәзік гүлін көңілдің неге үздіңдер?
«Жүрегім менің қырық жамау»…
Абайламай,
Абайға да осылай дегіздіңдер.
Жүрегімде – азабым, алтындарым,
Өлеңімнен түсінер халқым бәрін.
Ақымақтардың алдында үнім шықпай,
Жайсаңдардың жанында жарқылдадым.
Тілін таптым тап-таза тамшылардың,
Тамшылардан құралған ән шығармын.
Іші тарлар іше алмас кәусәрімді,
Асылдардың қолымен аршылармын.
