Қайда мұнша, қайда асығып бара жатсың, жан құрбым,
Көктем кеші көңіліңдегі шақыра ма, ғашық ән?
– Мені мына он сегізде ғашық еткен тағдырдың,
Азабынан арылуға асығам.
– Қойшы, құрбым, ең әдемі гүл қыздардай емес пе ек,
Көк әлемін ғашық еткен жұлдыздардай емес пе ек?
– Анашымның көңілінен көрдім, жаным, қиналыс,
Алдап едім, болады деп мана бізде жиналыс…
Ғашық болған құрбыжанға көңілсіздік келмесін,
Бақыты үшін алдап жүрген, апасы мен жеңгесін.
Қыз көңілінде нәзік қиял өжеттікпен таласқан,
Қызға және бірді сүю, бір ұяңдық жарасқан.
– Алдау жөн бе, бар сырыңды төкші онан да анаңа,
«Ана – сыншы,– деген сөз бар,– халқымызда,– балаға».
– Жаным, құрбым, айтар едім, шертер едім бәрін де,
Ұяламын, ұяламын, бұл құпиям мәлім бе?
Қалайынша «бойжеттім» деп, «сүйемін» деп айтамын,
Екіншідей «жиналысқа» жібермесе қайтемін?..
Ханбибі Есенқарақызы — Ұяң қыздар
