МЕНІҢ ӘЖЕМ
…Міне, міне менің әжем қазан асып от қойды,
Онда тағам аз ба, көп пе – ешкім оны сөкпейді.
Жалғыз-ақ тек: «асқа қара» – деген сөзге жұрт ұйып
Жата кетер құсжастықты шынтағымен бір түйіп.
Сонда әжем жүзі жайнап қалмас шаттық-түрге енбей,
Бұл даланың барлық отын өзі жағып жүргендей.
Сонда қайран көкіректе бір күн туар күлімдей,
Басар жеңіл, тізесінің сарсуы да білінбей.
«Үйде – қонақ..!» – деген сезім, көп қуаныш – өлшеме,
Сол қуаныш жетер еді бар ғаламға бөлсе де!
Дастархан да жайылар тез, шегіндіріп қонақты,
Жомарт қолдың елпілдеген алақаны сияқты…
Қоңыр табақ босанады көп қолдардан кешікпей,
Алғыс айтқан жұрттың сөзін тұрар әжем есітпей.
«Рахмет!» керек емес, керек емес сірә оған,
Онсыз да әжем бақытты ғой қонақ болса бір адам
«Қарақтарым келе берсін, келсін дейді ол, бәрі де»,
Шыға беріп күлеміз-ау осынау бір кәріге!
